Bioaugmentatie is een techniek die nu meer en meer wordt toegepast bij de sanering van gechloreerde solventen. Het is een proces waarbij specifieke bacteriën worden ingebracht in de vervuilde bodem om afbraak te ondersteunen of te verbeteren.  Bij bioaugmentatie wordt er een elektrondonor toegevoegd aan de bodem samen met dehalogenerende bacteriën.

Perchlooretheen, trichlooretheen en 1,2-dichloorethaan kunnen zo volledig en snel worden afgebroken tot het onschadelijke etheen door specifieke bacteriën.

Er kunnen verschillende elektrondonoren worden gebruikt bij de afbraak van vluchtige organische chloorverbindingen (VOCl). De meest toegepaste zijn de gewone koolstofbronnen die eerst gefermenteerd moeten worden naar waterstofgas. Die koolstofbronnen kunnen wateroplosbaar zijn en tengevolge daarvan snel fermenteren, zoals lactaat of melasse. Men kan ook kiezen voor een slow-release koolstofbron. Dergelijke koolstofbronnen worden vooral op de markt gebracht door bedrijven die gespecialiseerd zijn in bioremediatie. Omdat wateroplosbare koolstofbronnen snel fermenteren moet men deze producten meestal continu of periodisch toedienen. De slow-release koolstofbronnen zijn meestal onoplosbaar in water en hebben ook een groter moleculair gewicht zodat het veel langer duurt om het volledig te kunnen fermenteren tot lage vetzuren en waterstofgas. Dat heeft als voordeel dat er slechts eenmalig of een beperkt aantal keer gevoed moet worden. Als laatste optie kan men ook opteren voor een rechtstreekse injectie van waterstofgas. Dit heeft echter implicaties naar veiligheid toe aangezien waterstofgas extreem volatiel is.